Organizujemy ten bieg, bo chcemy, żeby Słonecznik – symbol osób z niewidocznymi trudnościami – był rozpoznawalny nie tylko na lotniskach, ale i na ulicach Warszawy. W sklepach. W tramwajach. W urzędach. W relacjach.
Chcemy, żeby można było powiedzieć: „Potrzebuję więcej czasu”, „Nie rozumiem poleceń”, „Nie umiem teraz mówić” – i żeby ktoś po drugiej stronie odpowiedział cierpliwością, a nie oceną.

Organizujemy bieg, bo chcemy zebrać środki na pierwsze w Polsce zagraniczne wyjazdy dla dorosłych w spektrum autyzmu – bez rodziców, ale też nie w samotności.
Z opieką, ze wsparciem, z wolnością bycia sobą.
Z możliwością przeżycia czegoś, co dla większości z nas jest naturalne, a dla nich bywa nieosiągalne: poczucia lekkości, swobody, własnej przestrzeni.
Pierwszego lotu. Pierwszego śniadania z widokiem na morze. Pierwszej rozmowy bez lęku, że jest się nie na miejscu.
Nie turnusu. Nie terapii. Po prostu życia – w najpiękniejszym wydaniu.

Organizujemy ten bieg, bo wierzymy, że zmiana kultury zaczyna się w ruchu.
Nie w gabinecie. Nie w dokumencie. Nie w teorii.
Ale tam, gdzie ludzie biegną razem.
I widzą siebie nawzajem.